Υπάρχει ένας φόβος που δεν φωνάζει. Δεν έχει κραυγές, δεν έχει καβγάδες, δεν έχει εντάσεις. Είναι ο ήσυχος φόβος της εγγύτητας. Εκείνος που κρύβεται πίσω από ένα μήνυμα που δεν στείλαμε ποτέ. Από μια κουβέντα που έμεινε στο στόμα. Από μια αγκαλιά που δεν δόθηκε, ενώ ήθελε τόσο πολύ να δοθεί.
Είναι ο φόβος που γεννιέται όχι από την αδιαφορία, αλλά από την αγάπη. Εκεί που η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά, το σώμα μαζεύεται. Εκεί που το βλέμμα λαχταρά να συναντήσει τον άλλον, το μυαλό στήνει άμυνες. Και ο λόγος είναι απλός, όσο και βαθύς: όσο περισσότερο αγαπάμε, τόσο περισσότερο έχουμε να χάσουμε.
Διάβασε επίσης: Αποφυγή & Καταπίεση συναισθημάτων: Το συναισθηματικό βάρος που δεν μίλησε ποτέ
Η εγγύτητα ως απειλή
Η εγγύτητα δεν είναι απλή υπόθεση. Για πολλούς από εμάς, το να έρθουμε κοντά σε κάποιον – αληθινά κοντά – σημαίνει να επιτρέψουμε να μας δει όπως είμαστε: με τις ρωγμές, τους φόβους, τις ενοχές, τα τραύματα. Και αυτό είναι τρομακτικό. Γιατί μπορεί να σκεφτούμε: «Αν με δεις έτσι, θα με απορρίψεις. Αν σου δείξω το μέσα μου, θα φύγεις.»
Όταν κάποιος μας νοιάζει πραγματικά, η πιθανότητα να πληγωθούμε γίνεται πιο έντονη. Η αγάπη μάς κάνει τρωτούς. Και η τρωτότητα συχνά θυμίζει παλιά τραύματα: μια εγκατάλειψη, μια απόρριψη, μια σχέση που μας πίκρανε.
Κι έτσι, αντί να πλησιάσουμε, απομακρυνόμαστε. Όχι γιατί δεν αγαπάμε, αλλά γιατί αγαπάμε πολύ.
Η παλιά πληγή που ξυπνά
Η δυσκολία στην εγγύτητα συχνά ριζώνει στις πρώτες μας σχέσεις – εκείνες της παιδικής ηλικίας. Αν μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον όπου η συναισθηματική ασφάλεια δεν ήταν σταθερή, αν νιώθαμε ότι η αγάπη είναι όρος και όχι αυτονόητο, τότε μεγαλώνουμε με την πεποίθηση πως το να αγαπάς σημαίνει να ρισκάρεις τον πόνο.
Για κάποιους ανθρώπους, το κοντινό προκαλεί άγχος. Όχι επειδή είναι λάθος ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους, αλλά επειδή το σύστημά τους έχει μάθει να προστατεύεται. Η απομάκρυνση είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Καλύτερα μόνοι, παρά πληγωμένοι ξανά.
Διάβασε επίσης: Συναισθηματική Εγκατάλειψη: Όταν Νιώθεις Μόνος Μέσα στη Σχέση
Η παγίδα του φαύλου κύκλου
Αυτός ο φόβος της εγγύτητας συχνά δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο: αποφεύγουμε την επαφή για να προστατευτούμε, αλλά όσο απομακρυνόμαστε, τόσο περισσότερο νιώθουμε μοναξιά. Και η μοναξιά μάς κάνει να επιθυμούμε ακόμη πιο έντονα τη σύνδεση – την οποία, όμως, ξανά φοβόμαστε.
Μερικές φορές, αυτό εκδηλώνεται ως “πλησιάζω – φεύγω”, άλλες ως “είμαι εδώ αλλά συναισθηματικά απών”. Και ο άλλος άνθρωπος, εκείνος που αγαπάμε, δεν καταλαβαίνει. Νομίζει ότι δεν θέλουμε, ενώ εμείς απλώς δεν μπορούμε… ακόμα.
Η θεραπευτική ματιά
Η ψυχοθεραπεία συχνά αποκαλύπτει αυτό το λεπτό νήμα που συνδέει την αγάπη με τον φόβο. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο: πολλοί ενήλικες νιώθουν δυσκολία να αφεθούν, ακόμα κι αν το επιθυμούν με όλο τους το είναι.
Η αλήθεια είναι ότι η εγγύτητα χρειάζεται ασφάλεια. Κι η ασφάλεια δεν χτίζεται σε μια μέρα. Χτίζεται μέσα από αυθεντικότητα, συνέπεια και μικρές πράξεις κατανόησης. Από το να πεις «φοβάμαι» αντί να φύγεις. Από το να ζητήσεις λίγο χρόνο αντί να εξαφανιστείς. Από το να κάνεις μια μικρή κίνηση προς τα εκεί, αντί να κλείσεις άλλη μια πόρτα.
Η αγάπη δεν είναι η απουσία φόβου. Είναι η παρουσία της διάθεσης να τον ξεπεράσουμε. Να μείνουμε, παρόλο που θα μπορούσαμε να φύγουμε.
Για σκέψη:
Μήπως κι εσύ κάποτε απομακρύνθηκες, όχι γιατί δεν ένιωθες, αλλά γιατί ένιωθες πολύ;
Μήπως αυτό που ερμηνεύεις ως αδιαφορία του άλλου, είναι στην πραγματικότητα δικός του φόβος;
Και τελικά… μήπως η πιο γενναία πράξη αγάπης είναι να πλησιάσεις, ακόμα και με τρεμάμενα βήματα;
