Υπάρχουν κάποιες στιγμές στις σχέσεις μας που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πονάμε, θυμώνουμε, μπερδευόμαστε. Και τότε εμφανίζεται ένα από τα πιο δύσκολα ερωτήματα:
Να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ή να προστατεύσω τον εαυτό μου;
Δεν μιλάμε για μια απλή παρεξήγηση. Μιλάμε για στιγμές που έχουν συμβεί πράγματα που μας πλήγωσαν αληθινά. Προδοσία, ψέματα, συναισθηματική απόσταση. Και εκεί, ανάμεσα στην ανάγκη να μην χάσουμε τον άλλον και στην ανάγκη να μην χάσουμε τον εαυτό μας, γεννιέται αυτό το εσωτερικό δίλημμα.
Συγχώρεση: Είναι δύναμη ή αδυναμία;
Όλοι λένε ότι η συγχώρεση είναι πράξη αγάπης. Και είναι. Μπορεί να απελευθερώσει, να ξεκουράσει, να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία σε κάτι που έχει ακόμα ζωή μέσα του.
Αλλά η συγχώρεση δεν είναι αυτόματη. Δεν είναι κάτι που “πρέπει” να κάνεις για να είσαι καλός άνθρωπος. Χρειάζεται να νιώσεις ότι είσαι έτοιμος, ότι υπάρχει έδαφος να πατήσεις και να χτίσεις ξανά. Ότι ο άλλος καταλαβαίνει τι έκανε, έχει μετανιώσει και προσπαθεί όχι με λόγια, αλλά με πράξεις.
Αν απλά συγχωρείς για να μην χάσεις τον άλλον, ή γιατί φοβάσαι να μείνεις μόνος, τότε αυτό δεν είναι συγχώρεση. Είναι αυτοπαραμέληση.
Και τα όρια; Είναι κακία ή σεβασμός στον εαυτό;
Πολλοί μπερδεύουν τα όρια με την απόρριψη. Νομίζουν ότι αν πεις “ως εδώ”, σημαίνει ότι δεν αγαπάς. Αλλά δεν είναι έτσι.
Τα όρια είναι εκεί για να σου θυμίζουν ποιος είσαι και τι αξίζεις. Είναι εκεί για να σε προστατεύσουν, όχι να σε απομονώσουν.
Όταν κάποιος σε πληγώνει επανειλημμένα και δεν αλλάζει, τότε το να μείνεις είναι σαν να επιτρέπεις το ίδιο τραύμα ξανά και ξανά. Και τότε χρειάζεται να πεις: “Σε καταλαβαίνω, σε νιώθω, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.”
Αυτό δεν σημαίνει σκληρότητα. Σημαίνει αυτοσεβασμό.
Διάβασε επίσης: Τι κάνει μια σχέση υγιή; Τα θεμέλια μιας καλής σχέσης
Ποιο είναι το σωστό; Υπάρχει σωστό;
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση για όλους. Κάθε άνθρωπος, κάθε σχέση, κάθε τραύμα είναι μοναδικά. Αυτό που λειτουργεί για κάποιον, μπορεί να είναι λάθος για άλλον.
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να αναρωτηθείς:
- Μπορώ να ξαναεμπιστευτώ αυτόν τον άνθρωπο;
- Έχει καταλάβει τι έκανε και δείχνει να αλλάζει;
- Νιώθω ασφάλεια και ηρεμία δίπλα του ή μονίμως μια εσωτερική ένταση;
- Ακούστηκε ο πόνος μου ή πέρασε στα “μικρά”;
Αν οι απαντήσεις είναι θολές ή η απάντηση μέσα σου είναι “όχι”, τότε το να παραμείνεις ίσως κοστίζει περισσότερο απ’ όσο αξίζει.
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω. Βάζω όριο αλλά δεν κλείνω την καρδιά.
Μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον χωρίς να τον αφήσεις να επιστρέψει στην ίδια θέση στη ζωή σου. Μπορείς να πεις: “δεν κρατάω κακία, αλλά και δεν συνεχίζω αυτό που με πλήγωσε.”
Μπορείς να έχεις καρδιά ανοιχτή και όρια σταθερά. Δεν είναι αντίθετα αυτά τα δύο. Είναι απαραίτητα μαζί.
Η συγχώρεση είναι για σένα όχι απαραίτητα για τον άλλον. Και τα όρια είναι αυτά που σου επιτρέπουν να μη χάσεις την ψυχική σου ισορροπία.
Τελικά;
Αν μπορείς να συγχωρέσεις, χωρίς να προδώσεις τον εαυτό σου, κάν’ το. Αλλά μην το κάνεις από φόβο ή ενοχή.
Αν πρέπει να βάλεις όριο, κάν’ το με αγάπη, όχι με θυμό. Και θυμήσου: δεν χάνεις έναν άνθρωπο όταν προστατεύεις τον εαυτό σου. Χάνεις μόνο τη φαντασίωση πως θα γινόταν κάτι που δεν έγινε.
Η αγάπη δεν σημαίνει να ανέχεσαι τα πάντα. Σημαίνει να μπορείς να μείνεις, αλλά και να φεύγεις με καθαρή καρδιά και σώζοντας πρώτα εσένα.
Γιατί καμιά αγκαλιά δεν αξίζει, αν για να μπεις μέσα της πρέπει πρώτα να μικρύνεις.
