Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστός τρόπος να μιλήσεις για τις σχέσεις από απόσταση. Όλοι, όσοι δεν το έχουν ζήσει, έχουν να σου πουν τη δική τους θεωρία: ότι “δεν κρατάει”, “θα ξεφουσκώσει”, “αφού δεν είστε κοντά, τι νόημα έχει;”. Κι όμως, αν κάτσεις να ακούσεις δυο ανθρώπους που το προσπαθούν, καταλαβαίνεις πως τα πράγματα είναι αλλιώς – και, αλήθεια, πολύ πιο σύνθετα απ’ ό,τι φαίνονται.
Υπάρχουν βράδια που δεν θέλεις να μιλήσεις. Κι όμως, τελικά παίρνεις το κινητό κι ακούς μια φωνή που σου λείπει. Δεν είναι ότι γεμίζει το κενό, αλλά για λίγο, κάτι γίνεται πιο υποφερτό. Την άλλη μέρα, ίσως να θυμώσεις με μια ασήμαντη καθυστέρηση ή να χαρείς που ο άλλος θυμήθηκε να σου στείλει μια φωτογραφία από το φως που μπαίνει στο δωμάτιό του. Αυτές οι μικρές χαζές λεπτομέρειες γίνονται σιγά σιγά ολόκληρες μέρες, εβδομάδες, μήνες.
Μερικές φορές, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται, σχεδόν δυνατά: «Τι κάνουμε; Γιατί το παλεύουμε έτσι;». Η απόσταση σε κάνει να αμφισβητείς ό,τι θεωρούσες δεδομένο. Ακόμα και ο καφές το πρωί μοιάζει αλλιώς, όταν δεν υπάρχει εκείνη η συνήθεια να ετοιμάζεις δύο φλιτζάνια.
Θυμάμαι φίλους που μου έλεγαν “έλα, όλα είναι θέμα ψυχολογίας, θα περάσει, θα βρεθείτε και θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα”. Δεν είναι τόσο απλό. Κάθε μέρα που δεν συναντιέσαι, συνηθίζεις λίγο στο “μόνος”. Ξεχνάς πώς είναι να περιμένεις τον άλλον να γυρίσει στο σπίτι, να τσακωθείτε για τα μικρά. Το “μαζί” γίνεται κάτι που το φαντάζεσαι περισσότερο απ’ όσο το ζεις.
Και πάλι, υπάρχουν στιγμές που ξυπνάς με μια ανεξήγητη αισιοδοξία. Λες «εντάξει, θα το κάνουμε να δουλέψει». Μπορεί να μην ξέρεις το πώς το λες όμως. Άλλες φορές, κυλάει το απόγευμα και ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σε κρατάει δεμένο. Είναι αγάπη; Είναι συνήθεια; Μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει; Μήπως φοβάσαι να αρχίσεις από την αρχή;
Δεν είναι πάντα εύκολο να κρατήσεις την επικοινωνία “ζωντανή”. Μιλώντας ειλικρινά, υπάρχουν μέρες που το μόνο που μπορείς να πεις είναι ένα ξερό “καληνύχτα”. Άλλες, μιλάς ασταμάτητα, σαν να προσπαθείς να συμπληρώσεις τα χιλιόμετρα με λέξεις. Κάποιες φορές απλώς σιωπάς και περιμένεις ο άλλος να καταλάβει, χωρίς να πεις τίποτα. Κι αν δεν το καταλάβει; Ε, τότε ίσως νευριάσεις, ίσως το καταπιείς. Άνθρωπος είσαι.
Διάβασε επίσης: Πώς να επικοινωνώ καλύτερα με τον σύντροφό μου
Στις σχέσεις από απόσταση, μαθαίνεις ξαφνικά τι σημαίνει εμπιστοσύνη. Κι ας μην το δηλώνεις κάθε μέρα. Το να αντέχεις χωρίς να ελέγχεις, χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι κάνει ο άλλος, είναι σχεδόν ένας μικρός άθλος. Μερικές φορές νομίζεις πως τα καταφέρνεις, άλλες μένεις ξύπνιος με σκέψεις που δεν μπορείς να μοιραστείς γιατί “δεν είναι η κατάλληλη ώρα”. Κι αν το πεις, τι αλλάζει; Θα νιώσεις καλύτερα ή θα γίνει χειρότερα;
Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνες οι ωραίες μέρες. Όταν μια λέξη φτάνει για να σου φτιάξει το κέφι. Μια φωτογραφία με ένα χαμόγελο ίσως από τον δρόμο που περπατούσατε μαζί, ίσως από κάτι τελείως άσχετο. Σε αυτές τις στιγμές, ξαναβρίσκεις λίγο απ’ το “μαζί”. Κι ίσως να λες, “εντάξει, δεν είναι όλα τέλεια, αλλά είναι αρκετά για σήμερα”.
Αν το καλοσκεφτείς, κανείς δεν μαθαίνει ποτέ πώς να αγαπάει από απόσταση. Όλοι αυτοσχεδιάζουν. Κι όλοι κάνουν λάθη. Άλλοτε ξεχνάς να πάρεις τηλέφωνο, άλλοτε το παρακάνεις με τα μηνύματα, άλλοτε θυμώνεις χωρίς σοβαρό λόγο. Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι. Σημασία έχει, ίσως, το ότι επιστρέφεις κάθε φορά. Ότι, παρά τα κενά, το προσπαθείς.
Υπάρχει μια στιγμή – πάντα υπάρχει – που πρέπει να μιλήσετε για το μέλλον. Εκεί δοκιμάζεται η αγάπη, η αντοχή, το πόσο μπορεί να κρατήσει το “μακριά”. Μπορεί να πείτε λόγια που δεν είχατε το θάρρος να πείτε πριν. Ή μπορεί απλά να συμφωνήσετε ότι “θα το δούμε”, κι ας μην είναι αρκετό για να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ. Ίσως, τελικά, το μυστικό να είναι στο να αντέχεις τη ρευστότητα. Να μη ζητάς εγγυήσεις, αλλά να εκτιμάς το λίγο που έχεις, όσο το έχεις.
Τι μένει στο τέλος; Μια αίσθηση – αυτό που κάποτε λέγαμε “σύνδεση”. Δεν ξέρω αν είναι πάντα αρκετή. Ξέρω μόνο ότι αξίζει να παλέψεις για αυτήν, αν σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Και, καμιά φορά, ίσως αυτό να είναι όλο το νόημα.
Ποιος ξέρει; Ίσως η απόσταση να είναι απλώς μια άλλη λέξη για την υπομονή.
Ή για την ελπίδα ότι κάποτε, όλα τα χιλιόμετρα θα γίνουν μια αγκαλιά.