Μια εμπειρία που δεν εξηγείται, μόνο βιώνεται
Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειαζόμαστε άλλη μία συμβουλή, άλλη μία ανάλυση. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο απέναντί μας να πει «σε νιώθω». Μια σιωπή που να μη σε πιέζει. Ένα βλέμμα που να μην κρίνει. Αυτό προσπαθούν να είναι οι ομάδες αυτογνωσίας: ένας κύκλος ανθρώπων που αποφασίζουν να σταθούν, για λίγο, ο ένας δίπλα στον άλλο. Όχι για να λύσουν κάτι. Αλλά για να νιώσουν λίγο πιο αληθινοί.
Δεν είναι μάθημα. Δεν είναι διάλεξη.
Δεν είναι «πρέπει να μιλήσεις». Δεν είναι «θα ακούσεις απόψεις και θα συμφωνήσεις». Δεν είναι ούτε καν θεραπεία αν και πολλές φορές λειτουργεί βαθιά θεραπευτικά.
Οι ομάδες αυτογνωσίας μοιάζουν περισσότερο με έναν καθρέφτη που δεν σε κρίνει, αλλά σε βοηθά να δεις ποιος πραγματικά είσαι όταν σταματάς να παριστάνεις.
Σε κάθε κύκλο, κάθε εβδομάδα, ανοίγει ένας μικρός χώρος. Και μέσα σ’ αυτόν τον χώρο, μπορείς να αφήσεις για λίγο τον ρόλο που φοράς κάθε μέρα. Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου όπως είσαι. Κουρασμένος, θυμωμένος, φοβισμένος, μπερδεμένος. Ή και σιωπηλός.
Τι γίνεται εκεί μέσα;
Γίνονται ιστορίες. Ανθρώπινες. Πραγματικές. Κάποιος μιλάει και νιώθεις ότι περιγράφει εσένα. Κάποιος σπάει, και νιώθεις ότι σπάνε ταυτόχρονα κομμάτια σου που τόσα χρόνια κρατούσες σφιγμένα. Κάποιος γελάει αληθινά και σου θυμίζει πως υπάρχει και αυτό το κομμάτι σου που έχει ξεχάσει να ανασαίνει.
Δεν υπάρχει σενάριο. Υπάρχει ροή. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει αυθεντικότητα. Και σταδιακά, κάτι μαλακώνει μέσα σου. Κάτι ξυπνά. Κάτι σε γειώνει.
Τι προσφέρει στην πράξη;
Το ανεκτίμητο “δεν είμαι μόνος”
Η αίσθηση πως δεν είσαι ο μόνος που δυσκολεύεται, πονά, ντρέπεται, θυμώνει, παλεύει — αυτή η αίσθηση και μόνο έχει τεράστια δύναμη. Σαν να ανασαίνεις διαφορετικά.
Μια άλλη οπτική για τον εαυτό σου
Όταν μιλάς, και κάποιος σου καθρεφτίζει κάτι που δεν είδες ποτέ, χωρίς να σε επικρίνει, χωρίς να σε διορθώνει… Αυτό σε μετακινεί. Σου ανοίγει δρόμο. Δεν σου λέει τι να κάνεις. Σου δείχνει τι μπορείς να δεις.
Ένα πείραμα σχέσης
Μαθαίνεις ξανά να σχετίζεσαι. Όχι με τους ρόλους της καθημερινότητας, αλλά με εκείνον τον εσώτερο εαυτό σου που διψά να αγγίξει και να αγγιχτεί. Και το κάνεις με ανθρώπους που δεν είναι φίλοι, δεν είναι “δικοί σου”, αλλά καταλήγουν να είναι κάπως πιο κοντά από πολλούς που γνωρίζεις χρόνια.
Εργαλεία όχι συνταγές
Μπορεί να δουλέψεις με journaling, με ερωτήσεις, με στοχασμούς, με βιωματικές ασκήσεις. Αλλά τίποτα δεν σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Σου ανοίγεται ένα πεδίο για να δεις, να αναρωτηθείς, να ρισκάρεις να είσαι αληθινός. Αυτή είναι η δύναμη.
Ποιος πηγαίνει σε τέτοιες ομάδες;
Όχι, δεν χρειάζεται να έχεις «θέμα». Δεν χρειάζεται να είσαι σε κρίση. Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε μια ομάδα απλώς και μόνο γιατί νιώθουν μια δίψα να τους συμβεί κάτι αληθινό. Ένα κλικ. Μια σύνδεση. Ένας λόγος μέσα στη σιωπή.
Και κάποιοι έρχονται γιατί κουράστηκαν να κουβαλούν τα πάντα μόνοι.
Τι παίρνεις φεύγοντας;
Δεν φεύγεις ποτέ ίδιος. Ακόμα κι αν δεν έχεις μιλήσει πολύ. Ακόμα κι αν δεν “έλυσες” τίποτα. Φεύγεις λίγο πιο κοντά σου. Με μια φράση που σε ακούμπησε. Με μια παύση που σου άλλαξε την οπτική. Με μια απλή στιγμή αυθεντικής επαφής που σε συγκίνησε χωρίς καν να το περιμένεις.
«Έτσι βίωσαν την ομάδα…»
«Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με κοίταξε χωρίς να περιμένει κάτι από μένα.»
«Δεν περίμενα ότι θα συγκινηθώ τόσο από τις ιστορίες άλλων. Και όμως, μέσα από αυτούς, βρήκα εμένα.»
«Μου πήρε εβδομάδες να μιλήσω. Αλλά όταν το έκανα, ήταν σαν να έσπασε ένα φράγμα μέσα μου. Και κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνος.»
Γιατί να το τολμήσεις;
Γιατί δεν χρειάζεται να τα έχεις όλα λυμένα. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τι ψάχνεις. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να έχεις μια ειλικρινή πρόθεση να συναντήσεις εσένα —χωρίς μάσκες— και να το κάνεις δίπλα σε ανθρώπους που παλεύουν να κάνουν το ίδιο.
Οι ομάδες αυτογνωσίας δεν είναι για όλους. Αλλά αν κάτι μέσα σου αντηχεί σ’ αυτή την περιγραφή, τότε ίσως να είναι για σένα.
